Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/659

 — Czy jestem tego pewny? wssakżeś sama o tem przed chwilą mówiła.
 — Tak to prawda, ale rzecz dziwna, że teraz te okoliczności przedstawiają się w innym świetle jak poprzednio.
 — Jak widzę wahasz się Gerwazo, a! wiedziałem że tak będzie.
 — Jakóbie odprowadź mnie do domu.
 — Gerwazo, Gerwazo, zawiodłaś mnie strasznie.
 — Już ci nigdy nie będę wyrzucać, nigdy nie wspomnę o tem co zaszło. Kochałam cię boś mi się spodobał, ot wszystko.
 — Otóż czego się właśnie obawiałem, lecz już za późno.
 — Jak to za późno?
 — Przyszłaś tu żeby mnie oskarżyć i musisz mnie oskarżyć.
 — Nigdy tego nie uczynię Jakóbie; nie uwiodłeś mnie, ja to raczej byłam zalotną.
 — Wybornie!
 — A przytem — rzekła Gerwaza z spuszczonym wzrokiem, można być raz tylko uwiedzioną.
 — Jak to raz?
 — Tak, kochając raz pierwszy.
 — Zapewniałaś przecie, żeś nikogo nie kochała.