Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/66

 — I sądzisz pan, że wtenczas mógłbym latać?
 — Jestem tego pewny — odpowiedział mechanik.
 — Lecz jeżeli pan tak pewnym tego jesteś — mówił dalej gubernator — czy byś nie zechciał zrobić sam doświadczenia?
 — Skrzydła są zastosowane do ciężaru pańskiego ciała a nie do mojego — odrzekł mechanik — skrzydła dla mnie przeznaczone, powinny by być półtorej stopy dłuższe.
 Mechanik ukłonił się i wyszedł.
 — Do dyabła! — rzekł Georgio.
 Przez cały ten dzień uważano, że umysł pana Georgio coraz więcej bujał w jakiejś wymarzonej przestrzeni.
 Wieczorem kładąc się spać, zwołał wszystkich służących, wszystkich stróży i żołnierzy.
 — Panowie — rzekł — jeżeli dowiecie się, że Benvenuto Cellini chce odlecieć, nie przeszkadzajcie mu a tylko mnie uprzedźcie, gdyż potrafię nawet w nocy dogonić go z łatwością, z powodu, że jestem prawdziwym nietoperzem; gdy tymczasem on, cokolwiek bądź mówi, jest tylko fałszywym.
 Biedny gubernator oszalał zupełnie; ponieważ jednak spodziewano się, że noc uspokoi go,