Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/663

 — Przeciwnie, mocno ci jestem obowiązany.
 — Choćby cię za to co złego spotkać miało?
 — Choćby co najgorszego.
 — Przytem jeżeli odpowiadałam mylnie to dla tego, że byłam bardzo wzruszoną, spodziewam się przeto, że i to mi przebaczysz.
 — Nietylko że ci przebaczę, moja droga ubóstwiana Gerwazo, ale już ci przebaczam wszystko.
 — A! — odezwała się dziewczyna z westchnieniem; łotrze, takiemi to słówkami wiedziecie nas do zguby.
 Z tego wnieść można, że Gerwaza istotnie została uwiedzioną.
 Zaledwie o kwadrans na dwunastą Aubry przypomniał sobie, że ma termin oznaczony na południe. Pożegnawszy się więc czule z Gerwazą, pośpieszył szybkim krokiem do pałacu sprawiedliwości. Dwunasta właśnie biła gdy stanął przed drzwiami izby sądowej.
 — Wnijdź — zawołał tem sam głos nosowy.
 Wezwanie nie potrzebowało powtórzenia, albowiem Jakób Aubry z uśmiechem na ustach, z podniesioną głową i nasuniętą czapką na ucho, wszedł do izby sądowej.
 — Jak się nazywasz? — zapytał go urzędnik.
 — Jakób Aubry.