Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/664

 — Kto jesteś?
 — Uczeń złotniczy.
 — Czym się zajmujesz?
 — Uwodzę młode dziewczęta.
 — A! więc to przeciw tobie wniesioną, została wczoraj skarga przez...
 — Przez Gerwazę-Perretę Popinot.
 — Dobrze, usiądź i czekaj kolei.
 Jakób usiadł jak mu zalecono i czekał.
 Nakoniec wezwano Jakóba Aubry ucznia złotniczego.
 Jakób Aubry powstał z miejsca natychmiast, poskoczył do gabinetu sędziego z równym zadowoleniem, jakby się spieszył na zabawę.
 Dwóch ludzi znajdowało się w gabinecie sędziego: jeden z nich wyższy, czarniejszy, suchszy i szczuplejszy od będącego w przedpokoju, co się wydawało Jakóbowi niepodobieństwem przed kilku minutami, był to pisarz; drugi, gruby, otyły, niski, okrągłej twarzy, z żywem spojrzeniem z uśmiechem na ustach, wesołej fizyonomii: był to sędzia kryminalny.
 Uśmiech sędziego skrzyżował się z uśmiechem ucznia, który gotów był uścisnąć rękę urzędnika, tak dalece powziął ku niemu sympatyę.
 — He! he! he!... więc to asan uwodzisz dziewczęta? — odezwał się sędzia.