Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/665

 — Tak, ja do usług pańskich.
 — W istocie, wyglądasz na zucha — odpowiedział sędzia, weź no sobie krzesło hultaju i usiądź.
 Jakób wziął krzesło i usiadł, założył jedną nogę na drugą i bujał się swobodnie.
 — Dalej mości pisarzu — rzekł sędzia zacierając ręce, odczytaj zeznanie skarżącej.
 Pisarz powstawszy, dzięki swojemu wzrostowi potrzebował tylko zgiąć długą postać, ażeby dostać z przeciwległego brzegu stołu z pomiędzy pliki papierów, akty dotyczące sprawy Jakóba Aubry.
 — Oto jest — rzekł pisarz.
 — Słucham więc — odezwał się sędzia, nazwisko skarżącej?
 — Gerwaza-Perreta Popinot, przeczytał pisarz.
 — Ta sama — rzekł Aubry.
 — Nieletnia, przeczytał pisarz, lat dziewiętnaście.
 — Nieletnia? — zawołał Aubry.
 — Tak przynajmniej zeznała.
 — Biedna Gerwaza — szepnął Aubry, miała słuszność, mówiąc, że była tak zmieszaną, nie wie-