Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/667

zwoicie i godnie, że zuchwały młodzian prosił jej o przebaczenie, jako dowód żalu.
 — A! a! — szepnął Aubry.
 — A! — powtórzył sędzia.
 — Biedna Gerwaza straciła zupełnie głowę, rzekł uczeń do siebie.
 — Lecz, czytał dalej pisarz, ten żal był tylko udany, nieszczęściem skarżąca w swej niewinności i prostocie, zawierzyła tej skrusze i pewnego wieczoru nierostropna, przyjęła zaproszenie na wieczerzę, wówczas wspomniany Jakób Aubry domieszał do wody...
 — Do wody? — przerwał Jakób.
 — Skarżąca zeznała, że nigdy wina nie pija, przeczytał pisarz, wspomniany Jakób Aubry domiesza! do wody jakiś upajający trunek.
 — Mości pisarzu — odezwał się Aubry, co to za baśnie czytasz?
 — Jestto zeznanie skarżącej.
 — Niepodobna — rzekł Jakób.
 — Jakto niepodobna, przecież to napisane.
 — Czytaj więc pan dalej; zresztą — rzekł do siebie Jakób, im się winniejszym okażę, tem pewniejszym być mogę prędszego połączenia z Askaniem. Niech i tak będzie, żem ją spoił. Słucham dalej.
 — Przyznajesz zatem? — zapytał sędzia.