Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/678

przecie mnie opuścić w podobnem położeniu, a przytem mam cię prosić o wielką łaskę.
 — Ty?.
 — Tak ja, wszakże prawo boskie wyraźnie nakazuje, ażeby się przyjaciele wzajemnie wspierali.
 — Przyjaciele?
 — Alboż nie jesteś moim przyjacielem? Cóż utwierdza przyjaźń jeżeli nie zaufanie; ja ze swej strony pokładam w tobie zupełne; opowiadam ci wszystko nie tylko co mnie dotyczę ale i innych.
 — Czyś kiedy miał powód tego żałować?
 — Przyznaję, że z twojej strony niedoznałem zawodu, lecz nie mogę tego powiedzieć o długich. Zresztą szukam kogoś po Paryżu i mam nadzieję, że przy pomocy Boga spotkam go kiedyś.
 — Mój drogi — przerwał Marmagne przeczuwając kogo chciał spotkać Aubry — powiedziałem ci, że mi jest bardzo pilno.
 — Poczekaj chwilkę, wspomniałem ci iż spodziewam się od ciebie pewnej przysługi.
 — Mów prędko.
 — Jesteś dobrze widzianym u dworu.
 — Tak przynajmniej utrzymują moi przyjaciele.
 — Masz więc wpływy?
 — Moi przyjaciela mogą się przekonać o tem.