Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/692

 — Niech cię Bóg ma w swojej opiece! odpowiedział umierający.
 — Jak to rozumiesz?
 — Bo winny może się spodziewać ułaskawienia, niewinny zaś nigdy.
 — Jest to nader głębokie zdanie mój przyjacielu, lecz wcale niepocieszające dla mnie.
 — Mówię prawdę.
 — Co masz w ręku?
 — Sztylet.
 — Jakimże sposobem broń ta dostała się w twoje ręce?
 — Czekaj.... pewnego dnia dozorca przyniósłszy mi chleb i wodę, postawił latarkę na ławce przy ścianie. Dostrzegłem wtedy, że z tej ściany występował kamień i na nim wyryte były głoski. Nie zdążyłem przeczytać. Lecz po odejściu dozorcy zacząłem grzebać ziemię rękami, rozrzedziłem ją wodą tak, że się stała lepką jak glina i na tem cieście odcisnąłem napis, był zaś taki „ultor“.
 — To znaczyło, mściciel. Wróciłem do kamienia i usiłowałem go podważyć, jakoż po kilku wstrząśnieniach zaczął się poruszać jak ząb w dziąśle. Z cierpliwością powtarzając tę czynność po dwadzieścia razy dziennie, nakoniec wydobyłem go