Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/695

na drugą stronę, z tem wszystkiem bliskim byłem celu. Wczoraj słyszałem głosy.
 — Do dyabła — zawołał Aubry... sądzisz więc?
 — Zdaje mi się, że po kilkogodzinnej pracy, dokończysz mojego dzieła.
 — Dziękuję ci.
 — Teraz pragnąłbym spowiednika — rzekł umierający.
 — Poczekaj mój ojcze, zawołał Aubry, niepodobna aby odmówili żądaniu umierającego.
 Tym razem pobiegł do drzwi nie potknąwszy się, gdyż wzrok jego już się zaczął przyzwyczajać do ciemności, stukał rękami i nogami.
 Dozorca nadszedł.
 — Co znaczy ten bałaś?- — zapytał się, czego chcesz?
 — Starzec, który jest ze mną umiera, rzekł Aubry, i żąda księdza; czy odmówicie mu tego?
 — Hum.... pomtuknął dozorca. Nie wiem po co tym hultajom zachciewa się spowiednika. Dobrze, dobrze, przyślę tu księdza.
 W dziesięć minut potem ksiądz nadszedł z wiatykiem, poprzedzony dwoma asystentami, z których jeden niósł krzyż a drugi dzwonek.
 Był to zaiste widok uroczysty tej spowiedzi