Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/705

którego skazany był na dwanaście su paryskich kary, co było wielkim ubliżeniem dla honoru Gerwazy; nakoniec spotkanie z Marmagnem właśnie w chwili gdy zaczął rozpaczać, że się nie będzie mógł dostać do żądanego więzienia; nareszcie zakończył opowiedzeniem wszystkiego szczegółowo, aż do chwili, w której nie wiedząc dokąd dąży, przebił głową pokład ziemi i spostrzegł przy świetle lampy swojego przyjaciela Askania.
 Poczem oba młodzieńcy powtórnie się uściskali.
 — A teraz — rzekł Jakób — posłuchaj mnie Askanio, nie mamy czasu do stracenia.
 — Tak, masz słuszność, mówmy więc o Blance. Gdzie ona?
 — Nie wiem tego z pewnością, lecz domyślam się, że musi być u księżnej d’Etampes.
 — U pani d’Etampes! — zawołał Askanio — u swojej rywalki!
 — A więc to prawda co mówiono o miłostkach twoich z księżną?
 Askanio, wymówił kilka słów niezrozumiałych.
 — O! nie masz się czego rumienić! — zawołał Aubry. Do kata! księżna, a do tego księżna, w której się król kocha. Mnie pewno podobne