Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/706

szczęście nie spotka. Lecz wróćmy do naszego interesu.
 — Tak, mówmy o Blance.
 — Nie idzie tu o Blankę, lecz o pismo.
 — O jakie pismo?
 — Pismo księżnej d’Etampes.
 — Któż ci o nim mówił?
 — Benvenuto Cellini.
 — Z jakiego powodu?
 — Ponieważ to pismo jest mu potrzebne i przyrzekłem, że go przyniosę, ponieważ jednem słowem, wszystkie moje usiłowania dążyły do tego, ażebym je od ciebie wydostał.
 — Jaki użytek chce zrobić z niego Benvenuto? — zapytał Askanio.
 — Na to nie umiem ci odpowiedzieć i nic mi do tego. Powiedział mi tylko: — Potrzeba mi tego pisma, a ja mu odrzekłem: — Dobrze, będziesz je miał. — I w tym celu dostałem się do więzienia, dajże mi je więc, obowiązuję się doręczyć je Celliniemu. — Co ci jest?
 To zapytanie było skutkiem zmiany twarzy Askania.
 — Żal mi twoich trudów biedny Aubry — rzekł.
 — Jakto? — zawołał Jakób... — nie masz przy sobie tego pisma?