Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/716

a wiesz pani, że przekładamy miłość, ów skarb nieba, nad wszelkie dostatki ziemskie.
 — Tak wiem o tem Askanio, przekładasz ją nad wszystko. Przez chwilę mniemałam, że miłość twoja była pospolitą. Omyliłam się. Teraz przekonywam się — dodała z westchnieniem — że rozłączać was dłużej, byłoby to sprzeciwiać się woli Boga.
 — A pani! — zawołał Askanio składając ręce. Bóg dał ci moc połączenia nas... Okaż się wspaniałomyślną i wielką do końca, przyczyń się do szczęścia dwojga młodych ludzi, którzy cię błogosławić będą całe życie...
 — Tak — odrzekła księżna — przezwyciężyłam się, tak Askanio gotową jestem zająć się losem waszym, bronić was nawet, lecz niestety w tej chwili może to jest za późno.
 — Za późno... co to ma znaczyć? — wołał Askanio.
 — Gdyż w tej chwili mogę być sama zgubioną.
 — Zgubioną?... z jakiego powodu? Pani!
 — Z powodu, że ciebie kochałam.
 — Żeś mnie pani kochała... pani zgubioną z mojej przyczyny?
 — Tak, z przyczyny mojej nieroztropności mogę być zgubioną; bom pisała do ciebie...