Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/73

 Tym razem gdy upadł, zemdlał.
 Godzina prawie upłynęła, nim przyszedł do siebie, lecz chłód rannego powietrza przywrócił mu przytomność.
 Pozostał chwilę jeszcze jak odurzony, potem przeciągnął ręką po czole i wszystko przyszło mu na pamięć.
 Czuł w głowie ból straszny a krople krwi, co sączyły się jak pot po jego twarzy, spadały na kamienie, na których leżał.
 Zrozumiał, że był raniony w czoło.
 Poniósł tam rękę po raz drugi, lecz już teraz nie dla zebrania myśli, lecz dla poznania ran; rany były lekkie, obtarły skórę lecz nie naruszyły czaszki.
 Benvenuto uśmiechnął się i chciał powstać, lecz upadł natychmiast: prawą nogę miał złamaną o trzy cale nad kostką.
 Noga była tak zdrętwiałą, że początkowo żadnej nie czuł boleści.
 Wtedy zdjął koszulę, podarł ją na pasy a zbliżywszy jak mógł nalepiej kości nogi, ścisnął ze wszystkich sił, przeciągając kiedy niekiedy płótno pod podeszwą, dla utrzymania dwóch kości jednej przy drugiej.
 Potem zaczął czołgać się na czworakach