Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/730

 — Dla czegóż nie?
 — Nie zapomnij przyrzeczenia twego młodzieńcze. O! wielu już przed tobą obiecywało mi, lecz jedni poumierali bez testamentu, drudzy zaś niedokładnie wypisali nazwisko moje, „Marek Bonifacy Grimoineau,” z tego powodu zatem musiałem się prawować; nakoniec wielu winowajców i wielkich złoczyńców na słowo honoru nawet ułaskawiono; słowem, nie miałem dotąd szczęścia i zacząłem już rozpaczać, gdy w tem Opatrzność zesłała mi ciebie.
 — Bardzo dobrze panie pisarzu — przerwał uczeń, tym razem możesz być pewny jeżeli mnie powieszą, że życzeniu twemu stanie się zadość.
 — Będziesz powieszony... będziesz... nie ma wątpliwości.
 — Idziemy mości Grimoineau — rzekł sędzia.
 — Jestem gotów panie sędzio... a więc zgoda panie studencie?
 — Bądź spokojny.
 — Słowo honoru?
 — Słowo studenta.
 — No!... — pomruknął pisarz oddalając