Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/733

 — Czy ty żądałeś księdza? — zapytał.
 — Tak jest — odpowiedział Jakób.
 — Niech mnie dyabli porwą jeżeli wiem co im z tego przyjdzie, że się nagadają z mnichem — pomruknął dozorca, lecz to wiem tylko, że człowiek wytchnąć nie może ani na chwilę. Wejdź ojcze — rzekł usuwając się księdzu, i śpiesz się proszę.
 Poczem zamknął drzwi mrucząc ciągle, pozostawiwszy więźnia z kapłanem.
 — Więc ty ranie żądałeś mój synu?
 — Tak mój ojcze — odpowiedział Aubry.
 — Pragniesz się spowiadać?
 — Jeszcze nie... mój ojcze, gdyż chciałbym poprzednio zasięgnąć twej rady względem pewnej okoliczności, dotyczącej mego sumienia.
 — Mów synu — odpowiedział ksiądz siadając na ławce — jeżeli moje słabe światło może cię na dobrą drogę skierować...
 — Właśnie też dla zasięgnięcia rady wezwałem cię ojcze.
 — Słucham cię zatem.
 — Mój ojcze — rzekł Aubry — jestem wielkim grzesznikiem.
 — Niestety — odezwał się kapłan — szczęśliwy przynajmniej ten, który to poznał.
 — Lecz nie dość na tem, że sam grzeszy-