Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/734

łem, lecz stałem się powodem dla innych do grzechu.
 — Czy jest środek wynagrodzenia złego, któreś wyrządził?
 — Tak mi się zdaje przynajmniej mój ojcze, myślałem o tem długo... Bo ta, którą w przepaść pogrążyłem była niewinną dziewczyną.
 — Uwiodłeś ją? — zapytał kapłan.
 — Tak, uwiodłem ją mój ojcze.
 — I chcesz ten błąd wynagrodzić?
 — Mam przynajmniej zamiar.
 — Pozostaje jeden tylko środek.
 — Wiem o tem, i dla tego też tak długo wahałem się. Gdyby był inny zapewnie bym go był obrał.
 — Jednem słowem chcesz ją zaślubić?
 — Poczekaj chwilkę mój ojcze — nie chcę kłamać przed tobą — nie mój ojcze nie chcę jej poślubić z dobrej woli, lecz poświęcam się jedynie.
 — Lepiej by było gdyby cię ożywiało uczucie wznioślejsze, czystsze.
 — Cóż chcesz mój ojcze, są ludzie, którzy urodzili się do stanu małżeńskiego, jak inni których powołaniem jest bezżeństwo. Ja się liczyłem do ostatnich i trzeba było, przysięgam ci, aże-