Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/740

kle głosem cierpkim dozorca, trzymając w ryku światło, przy którem dostrzedz można było za nim halabardy dwóch ludzi ze straży.
 Drugie zlecenie dozorcy było zbyteczne, ponieważ łóżko było bez nakrycia, położył się więc w zupełnem ubraniu.
 — Dokąd mnie zaprowadzicie? — zapytał Jakób śpiąc jak mówią jednem okiem.
 — Jesteś bardzo ciekawy — odpowiedział dozorca.
 — Chciałbym przecie wiedzieć.
 — Dość tego, pójdź za mną.
 Wszelki opór byłby daremny, więzień usłuchał.
 Dozorca szedł naprzód, za nim Jakób, dwaj halabardziści zamykali orszak.
 Jakób Aubry oglądał się w około z niepokojem, obawiał się bowiem nocnej egzekucyi; jednak pocieszył się wkrótce nie widząc ani księdza ani kata.
 W kilka minut Jakób Aubry wprowadzony został do sali, w której siedział w dniu uwięzienia; ztamtąd zamiast udać się do furtki jak się spodziewał, tak dalece nieszczęście czyni nas lekkomyślnymi, przewodnik jego otworzył drzwiczki skryte w jednym rogu sali będące, a przeszedłszy długi korytarz wyprowadził na podwórze.