Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/741

 Tam spostrzegłszy okna gotyckie kaplicy, domyślił się o co idzie.
 Ksiądz stał przy ołtarzu, niewiasta czekała w kruchcie; a tą niewiastą, była Gerwaza.
 W środku kaplicy stał komendant zamku Chatelet.
 — Żądałeś przed śmiercią przywrócić honor tej młodej panience — rzekł komendant; żądanie było słuszne, otrzymałeś zezwolenie.
 Zaćmiło się w oczach Jakóba, lecz w tej chwili dotknąwszy ręką listu księżnej d’Etampes, odzyskał odwagę.
 — O! mój biedny Jakóbie — zawołała Gerwaza rzucając się w objęcia ucznia, któżby powiedział, że ta chwila tak pożądana dla mnie wybije w podobnej okoliczności.
 — Cóż chcesz droga Gerwazo — zawołał uczeń ściskając Gerwazę; Bóg wie kogo ma karać kogo nagradzać; poddajmy się Jego świętej woli.
 Poczem rzekł ciszej, wsuwając jej w rękę pismo księżnej d’Etampes.
 — Do rąk własnych Benvenuta.
 — Hę — pomruknął komendant zbliżając się do nowożeńców — co takiego?
 — Mówiłem Gerwazie, że ją kocham.
 — Według wszelkiego prawdopodobieństwa