Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/781

 — O! Bonvenuto — zawołała Katarzyna składając ręce — o! ty wiesz przecie, że on kłamie.
 — Wiem o tem — rzekł Benvenuto, wiem że kłamie mówiąc to, podobnie jak mówił, że cię poślubi; lecz bądź spokojną, będzie ukarany za to podwójne kłamstwo...
 — Tak, ukarz mnie! — zawołał Pagolo lecz litościwie, ukarz mnie, lecz nie zabijaj.
 — Więc skłamałeś mówiąc, że Katarzyna nakłoniła cię do zdrady?
 — Tak skłamałem; tak ja byłem winnym. Kochałem ją do szaleństwa, a ty wiesz mistrzu do jakich błędów może miłość doprowadzić.
 — Skłamałeś również i to, żeś gotów ją poślubić?
 — Nie, nie mistrzu, tym razem nie kłamałem.
 — Kochasz więc prawdziwie Katarzynę?
 — Tak, kocham ją — odpowiedział Pagolo, pojmując, że tym środkiem zdoła zmniejszyć swoję winę w oczach Celliniego, pokryciem zdrady gwałtowną namiętnością, tak kocham ją.
 — Powtarzasz więc, że nie kłamałeś mówiąc, że się z nią ożenisz?
 — Nie kłamałem mistrzu.