Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/796

 — To ten sam biedny więzień, o ułaskawienie którego prosiłaś pani króla wraz ze mną.
 — Jakże byłam szaloną! — szepnęła księżna przygryzając usta. Poczem spojrzawszy śmiało na Benyenuta, rzekła:
 — Pod jakiemiż warunkami będę mieć zwrócone to pismo?
 — Zdaje się, że dałem je pani poznać.
 — Nie mam daru odgadywania.
 — Będziesz pani prosić króla o rękę Blanki dla Askania.
 — Dość tego, — odrzekła śmiejąc się z wysileniem — znasz pan bardzo mało księżnę d’Etampes mości złotniku, gdy mniemasz, że jej miłość ulegnie pogróżkom.
 — Nie zastanowiłaś się pani nad odpowiedzią.
 — Powtórzę ją jeżeli zechcesz.
 — Dozwól mi pani usiąść bez ceremonii i pomówić chwilę bez ogródek — rzekł Bnvenuto z poufałością właściwą wyższym ludziom. — Jestem tylko prostym rzeźbiarzem a pani znakomitą księżną; lecz dozwól mi powiedzieć, że pomimo różności naszego położenia, jesteśmy zdolni porozumieć się wzajemnie. Nie przybieraj pani tonu monarchini, bo to na nic się ze mną nie przyda; nie mam bynajmniej zamiaru ubliżać pani, lecz