Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/802

wialiście z sobą. Oboje jak uważam wydajecie się ożywieni.
 — Rozmawialiśmy o polityce — odpowiedział Benvenuto.
 — W jakim przedmiocie, czy wolno zapytać?
 — O kwestyi, która obecnie wszystkich zajmuje.
 — A! zapewnie o księstwie Medyolańskiem.
 — Tak, Najjaśniejszy panie.
 — Cóżeście mówili?
 — Zdania nasze różniły się. Z jednej strony utrzymywano, że cesarz może odmówić Najjaśniejszemu panu oddania księstwa, czyli raczej nadając go synowi jego Karolowi, uczyni zadość zobowiązaniu swemu.
 — Któż z was tak utrzymywał?
 — Zdaje mi się, że księżna.
 Księżna zbladła jak trup.
 — Gdyby cesarz pcostąpił podobnie — zawołał Franciszek I-szy, byłoby to podlą zdradą, lecz nie spodziewam się tego.
 — W każdym razie jeżeli nie postąpi podobnie — zawołała Dyana mieszając się do rozmowy — nie będzie to pochodzić jak zapewniają z braku rad, w podobnym duchu udzielanych.