Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/814

 — Ja? — zawołał król.
 — Teraz zaś są w ręku pani de Poitiers.
 — W mojem ręku?
 — Tak — odpowiedział Benvenuto, który wśród nienawiści i przerażenia dwóch najznakomitszych dam w świecie, zachował krew zimną i przytomność umysłu. — Tak, gdyż te dowody mieszczą się w lilii.
 — W tej lilii! — zawołał król, odbierając kwiat z rąk Dyany i przyglądając się klejnotowi z uwagą, w której zamiłowanie sztuki nie miało żadnego udziału.
 — W tej lilii?
 — Tak Najjaśniejszy Panie — odpowiedział Benvenuto. Wiesz pani równie dobrze jak ja, dodał zwracając się do księżnej ledwo oddychającej.
 — Ułóżmy się — szepnęła z cicha księżna. Blanka nie poślubi d’Orbeca.
 — To nie dość — odpowiedział podobnież Benvenuto — potrzeba ażeby Askanio poślubił Blankę.
 — Nigdy! — zawołała pani d’Etampes.
 W tymże czasie król obracał w ręku kwiat z gniewem, nieśmiejąc jednakże objawić tego otwarcie.
 — Dowody są w tej lilii.