Strona:PL Dumas - Benvenuto Cellini T1-3.djvu/815

 — W tej lilii! — powtórzył król — lecz ja tu nic nie widzę.
 — To jest tajemnica.
 — Odkryj mi ją, natychmiast. Franciszek I szy chciał kwiat roztrzaskać, obie kobiety wydały okrzyk. Król się zatrzymał.
 — O! Najjaśniejszy panie, to by była wielka szkoda — zawołała Dyana. Daj mi go Najjaśniejszy panie i jeżeli w nim się ukrywa jakaś tajemnica, to ją odkryję.
 I jej palce cienkie i zręczne przebiegły wszystkie wypukłości klejnotu, zanurzyły się w wydrążeniach, gdy księżna d’Etampes bliska omdlenia, przypatrywała się obłąkanym wzrokiem jej usiłowaniom dotąd bezskutecznym. Nakoniec wskutek przypadku odkryła punkt właściwej łodygi.
 Kwiat się roztworzył.
 Obie kobiety powtórnie wydały okrzyk, jedna z radości, druga z przerażenia.
 Księżna chciała wyrwać kwiat z rąk Dyany, lecz Benvenuto zatrzymawszy ją jedną ręką, drugą pokazał jej bilet, który poprzednio wyjął z ukrycia.
 Spojrzawszy bystro w otwarty kielich, przekonała się, że był próżny?
 — Zgadzam się na wszystko — rzekła