Strona:PL Dumas - Czarny tulipan (1928).pdf/102

pytuje Korneljusz z iskrzącym wzrokiem, z przyspieszonym oddechem, podobnie jak w dniu, gdy chciał złożyć pocałunek na twarzy dziewicy.
 — Co do mnie — mówi z uśmiechem dziewica (gdyż odgadła miłość, którą pałał ku niej więzień, również jak był zamiłowany w czarnym tulipanie) uprawiłam ziemię w ogrodzie, zdała od drzew i murów, ziemia ta jest cokolwiek piaszczystą, raczej wilgotną niż suchą, bez kamyczków, szkła i skorup, gdyż ją starannie przesiałam...
 — Bardzo dobrze, Różo.
 — Ziemia tak przygotowana, oczekuje na twoje dalsze zlecenia. Oznaczysz mi pierwszy dzień piękny do zasadzenia mego nasiennika i zasadzę go; mówiłeś, żem powinna to później uczynić od ciebie, gdyż mam tę korzyść nad tobą, iż sprzyjać mi będzie świeże powietrze, słońce i obfitość soków ziemskich.
 — Masz słuszność, Różo — zawołał Korneljusz, uderzając z radością w dłonie — przekonywam się, żeś pojętna uczennica i otrzymasz pewno nagrodę stu tysięcy guldenów!
 — Nie zapominaj pan, że twoja uczenica ma się czegoś więcej nauczyć jak uprawy tulipanów.
 — Oh! bezwątpienia, bo i mnie wiele na tem zależy, ażebyś umiała czytać.
 — Kiedyż rozpoczniemy naukę?
 — Natychmiast.
 — Nie, jutro.
 — Dlaczego jutro?
 — Ponieważ minęła godzina i muszę pana pożegnać.
 — Już — lecz na czem czytać będziemy?
 — Oh! mam książkę, która mnie ma przynieść szczęście, a raczej obojgu.
 — A więc jutro?
 — Jutro.
 Nazajutrz Róża przyszła z biblją Korneljusza de Witt.