Strona:PL Dumas - Czarny tulipan (1928).pdf/136

Elżbietę, Annę Austrjacką, nad najznakomitsze lub najpiękniejsze królowe świata.
 Ale Róża zabroniła mu pod karą nieprzychodzenia więcej, ażeby przez trzy dni nie wspominał o swoim tulipanie.
 Przez 72 godziny winien więc był kochanek poświęcić namiętność swoją ogrodniczą.
 Już wprawdzie połowa tych godzin minęła. Trzydzieści sześć pozostałych przejdą szybko: osiemnaście na oczekiwaniu, a osiemnaście poświęcone wspomnieniom.
 Róża przyszła o zwykłej godzinie; Korneljusz zniósł bohatersko naznaczoną mu pokutę. Korneljusz byłby znakomitym filozofem szkoły Pitagorasa, gdyby mu dozwolono raz na dzień zapytać się o swój tulipan i byłby o niczem więcej nie mówił przez lat pięć, podług ustaw wspomnianej sekty.
 Zresztą piękna Róża pojmowała dostatecznie, iż, gdy się wydaje rozkazy z jednej strony, z drugiej potrzeba nawzajem ulegać; dozwalała więc dotykać swych rączek przez otwór zakratowany i całować swe włosy.
 Biedne dziecię! te pieszczoty miłosne były dla niej daleko niebezpieczniejsze, niż rozmowa o tulipanie.
 Poznała to, powróciwszy do siebie z bijącem sercem, zaognionemi licami, ustami suchemu i wilgotnemi oczyma.
 Nazajutrz zatem po pierwszych słowach wzajemnego powitania, po pierwszej oznace nawet pieszczot, spojrzała na Korneljusza przez kratki wzrokiem, który daje się czuć tylko, gdy go dostrzec nie można.
 — A więc — mówi — już go widać.
 — Już go widać... kogo? — zapytuje Korneljusz, nie śmiejąc uwierzyć, ażeby Róża sama przez się skróciła czas jego próby.
 — Łodygę tulipana — mówi Róża.
 — Jakto? — zawołał Korneljusz — pozwalasz więc?
 — Tak, pozwalam — odpowiada głosem tkliwej matki, dozwalającej dziecku na rozrywki.
 — Ah! Różo! — zawołał, zbliżając usta do kratek w nadziei dotknięcia policzka, rączki lub czoła.
 I dotknął rzeczywiście nawpół otwartych ust.
 Róża wydała okrzyk.
 Korneljusz pojął, iż należy pospieszyć się z prowadzeniem dalszego ciągu.
 — Jakże, czy prosto wyrosła? — zapytuje.