Strona:PL Dumas - Czarny tulipan (1928).pdf/188

 I wycharczawszy to, rzucił się w szale na Korneljusza, który zaledwie zdążył stanąć za stołem dla zabezpieczenia się od pierwszego natarcia.
 Gryfus wywijał nożem, miotając straszliwe groźby.
 Korneljusz zauważył, że jeżeli ręka go nie dosięgnie, to może go dosięgnąć ostrze noża, — pocisk wypuszczony z odległości, trafnie lub przypadkowo, może ugodzić go w serce.
 Nie tracąc więc czasu uderzył pałką zręcznie w rękę, nóż trzymającą.
 Nóż upadł na ziemię, Korneljusz przystąpił go nogą.
 Poczem widząc, iż Gryfus usiłował rozpocząć z nim ręczną walkę, rozjątrzony gniewem i wstydem, że się dał rozbroić, Korneljusz chwycił się stanowczego środka:
 Zaczął tedy okładać razami swego dozorcę, który w końcu prosił o łaskę.
 Lecz nim to nastąpiło, Gryfus krzyczał przeraźliwie; krzyki te były dosłyszane przez mieszkańców więzienia, jakoż niebawem dwóch dozorców, nspektor i kilku żołnierzy nadbiegli do izby Korneljusza i zastali go z pałką w ręku i przydeptującego nóż nogą.
 Na widok tylu świadków jego postępku, którego wstępne okoliczności były im nieznane, jak dziś mówą, Korneliusz uważał się zgubionym.
 W istocie wszystkie pozory świadczyły przeciw niemu.
 Wkrótce rozbrojono go, poczem otoczyli Gryfusa, podnieśli i dopytywali z troskliwością o jego rany, gdy tymczasem można było policzyć guzy wyskakujące na różnych częściach ciała, jak kretowiska na pagórku.
 Natychmiast w miejscu popełnionego gwałtu spisano protokół i łatwo wnieść można, iż był ułożony z zeznań Gryfusa, który twierdził, iż od dawna więzień ułożył umyślnie plan zamordowania go, a zatem dopuścił się otwartego buntu.
 W tym czasie, gdy odprowadzono Gryfusa do jego mieszkania, żołnierze będący przy Korneljuszu rozpoczęli z nim rozmowę i, powodowani miłością bliźniego, radzili mu przysposobić się na śmierć, gdyż ustawa więzienna obowiązująca w Löwenstein (którą. zresztą odczytano Korneljuszowi przy wprowadzeniu go do tej twierdzy) nie była ułożona dla żartu.
 Przytoczyli mu nawet przykład, jak artykuł tej ustawy