Strona:PL Dumas - Czarny tulipan (1928).pdf/19

szyć konno, i który tu przyszedł, ażeby ci pomóc zejść ze schodów.
 — Zastanów się Janie, czy należy zniszczyć te chlubne dowody?
 — Zastanowiłem się przedewszystkiem, mój Korneljusziu, że potrzeba, ażeby bracia Wittowie zachowali życie dla ocalenia swej sławy. Skoro zginiemy, któż nas bronić będzie? Któż nas zrozumie?
 — Sądzisz więc, żeby nas zamordowano, gdyby wykryli te papiery?
 Jan nic nie odpowiedziawszy wyciągnął rękę w kierunku Buitenhof, skąd w tej chwili dochodziły dzikie okrzyki.
 — Tak, tak, słyszę tę wrzawę, lecz przecież o co im idzie?
 Jan otworzył okno.
 — Śmierć zdrajcom — wyło pospólstwo.
 — Czy słyszysz teraz Korneljuszu?
 — Zdrajcy... to my! — mówi więzień wznosząc oczy do nieba wzruszając ramionami.
 — Tak to my — powtórzył Jan.
 — Gdzie Kraeke?
 — Przy drzwiach jak mi się zdaje.
 — Każ mu wejść.
 Jan drzwi otworzył, wierny sługa oczekiwał przy progu.
 — Zbliż się Kraeke i zachowaj w pamięci co ci brat poleci.
 — Oh to nie jest dostatecznem Janie; muszę na nieszczęście napisać.
 — Z powodu?
 — Ponieważ van Baerle nie odda tych papierów i nie spał i ich bez mego wy raźnego zlecenia.
 — Lecz czy będziesz mógł napisać, drogi przyjacielu — mówi Jan spoglądając na opalone i jątrzące się ręce brata.
 — Oh! gdybym miał pióro i atrament przekonałbyś się.
 — Otóż ołówek.
 — Czy masz papier, gdyż nic mi tu nie zostawiono.
 — Wydrzyj kartę z tej biblji.
 — Masz słuszność.
 — Lecz twoje pismo będzie nieczytelne.
 — Co mówisz — zawołał Korneljusz spoglądając na brata. — Te palce, które się oparły wpływowi ognia, ta wola, która poskromiła boleści, zjednoczą się we wspól-