Strona:PL Dumas - Czarny tulipan (1928).pdf/190

 — A co! czy nie prawdę mówiłem? — szepce opowiadacz do ucha więźnia.
 — Skłamałeś.
 — Jakto?
 — Mówiłeś o dwunastu godzinach.
 — Tak, to prawda. Lecz zato spotyka pana większy zaszczyt, przysłano po pana adjutanta J. K. Mości, jego zaufanego pana van Dekena; biedny Mathias nie był tak szczęśliwym.
 — Dalej zatem — mówi do siebie Korneljusz, zabierając w płuca największą ilość powietrza; dalej, pokażmy tym ludziom, że obywatel, syn chrzestny Korneljusza de Witt, może bez przestrachu znieść widok śmierci.
 I śmiałym krokiem przeszedł około pisarza, który ośmielił się zrobić uwagę ofcerowi:
 — Lecz kapitanie van Deken, protokół jeszcze nie skończony.
 — Niema potrzeby go kończyć — odpowiada oficer.
 — Dobrze, kapitanie — mówi pisarz chowając obojętnie papiery i pióro do zatłuszczonej teki.
 — Napisanem było — myśli biedny Korneljusz — że nie nadam na tym świecie nazwiska mego dziecięciu, kwiatu lub książce, tym trzem rzeczom, z których jedną przynajmniej jak zapewniają, Bóg naznacza ludziom, których obdarzył duszą wzniosłą i zdrowem ciałem.
 I szedł za oficerem, śmiałym krokiem, z podniesioną głową.
 Korneljusz liczył schody, prowadzące do esplanady, żałując, iż nie spytał się opowiadacza ile ich było, o czem ten nie omieszkałby go zawiadomić.
 Czego najbardziej obawiał się więzień w tem przejściu, które uważał za ostatnią swą drogę, był to widok Gryfusa i Róży.
 Jakież zadowolenie spostrzegłby na obliczu ojca, jaką rozpaczy na twarzy córki.
 Gryfus, nienawidzący go i powodowany żądzą zemsty, będzie się napawał widokiem zgonu człowieka, który w swem przekonaniu nie dopuścił się zbrodni, lecz dopełnił tylko ściśle wymierzoną sprawiedliwość.
 Z tem wszystkiem, pragnąłby może widzieć Różę, pożegnać ją po raz ostatni; nakoniec myśl, iż umrze nie wiedząc co się stało z jego tulipanem, gdzie zwróci swoje