Strona:PL Dumas - Czarny tulipan (1928).pdf/194

znów pisać, powstała z miejsca rozumiejąc, iż niestosownie postąpiła.
 Książę kończył swoje pismo.
 W tymże czasie chart zbliżył się do Róży, łasił się.
 — Ah, ah, — mówi Wilhelm — widać, że poznał swoją rodaczkę.
 Poczem, zwracając się do Róży, z badawczem spojrzeniem, odzywa się:
 — Moja córko — jesteśmy sami, możemy więc pomówić otwarcie.
 Książę miał lat dwadzieścia trzy, Róża osiemnaście, właściwiej przeto byłoby, gdyby ją nazwał siostrą.
 Róża drżała, pomimo, że w powierzchowności księcia malowała się łagodność i dobre usposobienie.
 — Cóż W. K. Mość rozkaże?
 Wszak masz ojca w Löwenstein?
 — Tak, M. Książę.
 — Czy kochasz go bardzo?
 — Przyznaję, że nie kocham go tak, jak powinnam kochać.
 — To źle moje dziecię nie kochać ojca, lecz to dobrze mówić prawdę swemu księciu.
 Róża spuściła oczy.
 — Z jakiej przyczyny nie kochasz ojca twego?
 — Mój ojciec jest złym.
 — W jaki sposób okazuje złość swoją?
 — Mój ojciec źle się obchodzi z więźniami.
 — Ze wszystkimi?
 — Ze wszystkimi.
 — Lecz głównie, czy nie to jest przyczyną twej niechęci ku niemu, że postępuje zbyt surowo z jednym?
 — Mój ojciec uwziął się szczególniej dokuczać panu van Baerle, którego...
 — Który jest twoim kochankiem.
 — Róża cofnęła się o krok.
 — Którego kocham — odpowiedziała z dumą.
 — Od jak dawna?
 — Od chwili jak go poznałam.
 — Kiedyż to było?
 — Było to nazajutrz po okropnem morderstwie popełnionem na osobach Jana i Korneljusza Witt.