Strona:PL Dumas - Czarny tulipan (1928).pdf/195

 Usta księcia zawarły się, czoło się zmarszczyło, powieki się przymnkęły, zakrywając oczy jego na chwilę.
 Po chwili milczenia zapytuje.
 — Lecz na cóż przyda ci się kochać człowieka, który jest skazany na wieczne więzienie?
 — Postanowiłam los jego dzielić M. Książę — żyć z mim i umierać w więzieniu.
 — I chciałabyś być żoną więźnia?
 — Byłabym najszczęśliwszą i najdumniejszą z niewiast, gdybym nosiła nazwisko van Baerla, lecz...
 — Lecz co?
 — Nie śmiem tego wyrazić W. K. Mości.
 — W twoim głosie przebija się nadzieja... czegóż się spodziewasz?
 Wzniosła swe piękne oczy na Wilhelma, oczy niewymownej przenikliwości i pełne powabu, które zdawały się wzywać miłosierdzia, uśpionego w posępnem sercu, snem podobnym do śmierci.
 — Ah! pojmuję ciebie.
 Róża uśmiechnąwszy się złożyła ręce.
 — Masz więc we mnie nadzieję? — zapytuje książę.
 — Tak M. Książę.
 — Hum!
 Książę zapieczętował list, który pisał i zawołał jednego ze swych oficerów.
 — Panie van Deken — jedź z tym do Löwenstein, przeczytasz wraz z gubernatorem to pismo i wykonasz moje rozkazy ciebie dotyczące.
 Oficer skłoniwszy się wyszedł i wkrótce słychać było tentent galopującego konia.
 — Moja córko — mówi książę, — w niedzielę przypada uroczystość tulipanu, a ta niedziela jest po jutrze. Oto pięćset guldenów na twój ubiór, gdyż życzeniem mojem jest, ażeby ten dzień był i dla ciebie uroczystością.
 — Jakże W. K. Mość życzy sobie, ażebym była ubraną? zapytuje nieśmiało Róża.
 — Spraw sobie ubiór weselny używany w Fryzji, będzie ci w nim do twarzy.