Strona:PL Dumas - Czarny tulipan (1928).pdf/209

jego uciszyli się, rozwinął zwolna pergamin, i głosem spokojnym, czystym, lubo słabym, lecz którego jedna nuta nie była straconą, dzięki religijnemu milczeniu panującemu pośród 50.000 widzów.
 — Wiadomo wam w jakim celu zgromadzeni jesteśmy.
 — Przyznano nagrodę 100.000 zł. wynalazcy czarnego tulipana.
 — Tak, czarnego tulipana — i ten cud Holandji wystawiony jest tu w oczach waszych. Tak, czarny tulipan jest odkrytym i obejmuje wszelkie warunki wymagane przez towarzystwo harlemskie.
 Historja tego kwiatu i nazwisko jego wynalazcy, zapisane zostaną w księdze honorowej miasta.
 Niech się teraz zbliży właściciel czarnego tulipanu!
 I to mówąc rzucił wzrokiem na trzy wierzchołki trójkąta.
 Widział Bokstela zeskakującego z pieńka.
 Widział Korneljusza, mimowolnie postępującego krok.
 Nakoniec widział Różę, prowadzoną, albo raczej popychaną przez oficera, który był jej dodany, za towarzysza.
 Podwójny okrzyk dał się słyszeć z obu stron księcia.
 Bokstel jak piorunem rażony, i Korneljusz w zachwyceniu, obaj zawołali jednocześnie.
 — Róża! Róża!
 — Ten tulipan do ciebie należy, dziewico? mówi książę.
 — Tak M. Książę — odpowiada Róża, gdy szmer powszechny powitał z zachwyceniem jej urodę.
 — Oh! — pomruknął Korneljusz — więc skłamała, mówiąc, że jej go skradziono! Dla tego też opuściła Löwenstein. Oh! jestem zdradzony, zapomniany przez nią, którą kochałem nad życie.
 — Oh! wyjęknął Bokstel — jestem zgubiony.
 — Ten tulipan — mówi dalej książę — będzie odtąd nosił nazwisko swego wynalazcy, i zapisany będzie w katalago kwiatów pod tytułem: Tulipa nigra Rosa Baerlensis to jest z powodu nazwiska van Baerla, który przybierze ta panna od swego małżonka.
 I w tejże chwili Wilhelm, wziąwszy Różę za rękę podał ją mężczyźnie, który poskoczył do stóp tronu, blady, zmieszany, przygnieciony radością, aby dziękować księciu i swej narzeczonej, a przedewszystkiem Bogu, który z wysokości Niebios błogosławił dwóm szczęśliwym sercom.