Strona:PL Dumas - Czarny tulipan (1928).pdf/36

 — Z powodu?
 — Ponieważ mógłbym bramę otworzyć pp. Wittom; gdy tymczasem zastawszy ją zamkniętą, musieli się zwrócić i wpadli w ręce swych prześladowców.
 — Otworzyć bramę! — zawołał głos nakazujący.
 Młodzieniec odwróciwszy się, poznał pułkownika van Deken.
 — To ty pułkowniku jeszcze jesteś w Hadze? spóźniłeś się z wypełnieniem mego rozkazu.
 — Nie moja w tem wina, gdyż to już trzecia brama, którą zastaję zamkniętą.
 — Otwórz mój przyjacielu, — mówi młodzieniec do zdziwionego odźwiernego, który rozmawiał poprzednio tak poufale z młodzieńcem, wydającym rozkazy pułkownikowi.
 Dla naprawienia swego błędu pospieszył w milczeniu otworzyć Tol-Hek.
 — Czy W. K. Mość życzysz sobie mego konia, — zapytuje pułkownik księcia.
 — Dziękuję ci, mój wierzchowiec powinien być stąd blisko.
 I wziąwszy do ręki złotą piszczałkę, która w tej epoce służyła do przywoływania służby, wydał przeciągłe świśnięcie, na odgłos którego nadbiegł koniuszy konno, trzymając za cugle osiodłanego rumaka.
 Wilhelm wskoczył na konia bez pośrednictwa strzemion i spiąwszy go ostrogami, ruszył drogą Lejdejską.
 Pułkownik jechał za nim w odległości jednego konia.
 Książę dał mu znak, ażeby jechał obok niego.
 — Czy wiesz? — mówi nie zatrzymując się, — że te łotry zamordowali podobnie Jana jak i Korneljusza.
 — Ah! Książę — mówi smutnie pułkownik — wołałbym dla twego dobra panie, ażeby te duże zawady pozostały na twej drodze wiodącej do Statuderatu Holandji.
 — Bezwątpienia, że lepiej byłoby, gdyby to nie nastąpiło, co się stało. Lecz koniec końcem czyn jest dokonany, przecież nikt nas o to nie będzie obwiniał. A teraz przyspieszajmy, gdyż wypada nam być w Alphen przed przybyciem poselstwa, które stany do nas wysłać mają.
 Pułkownik skłonił się, poczem książę ruszył naprzód,