Strona:PL Dumas - Czarny tulipan (1928).pdf/53

ciem, przypatrywał się z rozkoszą trzem nasiennikom, które oddzielił od cebul; nasienniki te udały się najwyborniej.
 — Wynajdę czarny tulipan, mówił do siebie Korneljusz i dostanę sto tysięcy nagrody.
 — Te pieniądze rozdam ubogim Dordrechtu; tak więc nienawiść, którą bogaci obudzą ją w czasie wojen domowych, nie będzie mnie ścigać i będę mógł swobodnie utrzymywać swoje zakłady; nie będę się obawioć oranżystów ani republikanów, równie jak marynarzy i pospólstwa Dordrechtu w dniach zaburzeń, którzy dziś mi zagrażają zniszczeniem moich cebul, dla nakarmienia swoich rodzin, ile razy dowiedzą się, że kupiłem którą za dwieście lub trzysta złotych. Tak jest, te sto tysięcy oddam ubogim lub...
 I przy tem lub, Konneljusz zatrzymał się i westchnął.
 — Lub — mówi dalej, te sto tysięcy mogłyby być użyte na rozszerzenie moich ogrodów, albo też poświęcone na podróż do Indji, ojczyzny pięknych kwiatów.
 — Lecz, niestety! ani myśleć o tem: muszkiety, chorągwie, bębny i proklamacje, oto panujące godła teraźniejszości.
 Van Baerie wzniósł oczy ido nieba i westchnął.
 Poczem zwracając wzrok na cebule:
 — Co za prześliczne nasienniki — mówi — jakie są gładkie, kształtne, a zarazem melancholijne, obiecujące nadać czarności hebanu mojemu tulipanowi. Na ich skórze nie można dostrzec nawet żyły gołem okiem. Oh! nie masz wątpliwości, żadna skaza nie ukaże się na sukni żałobnej kwiatu, który będzie mi winien istnienie... Jak nazwać to dziecię moich myśli, pracy, owoc bezsennych nocy.
 Tulipan nigra Barlaensis.
 — Tak, Barlaensis, piękne imię! Tulipaniści Europy, to są wszyscy ludzie z rozsądkiem, zachwyceni zostaną wiadomością: wielki, czarny tulipan odkryty został. Jakże nazywają go? zapytują amatorowie. — Tulipa nigra Barlaensis. Dlaczego Barlaensis? — Od nazwiska jego wynalazcy, odpowiedzą. — Co to za jeden? Jest to ten sam, który odkrył już pięć innych gatunków: Joannę, Jana de Witt, i t. d. Otóż cała moja ambicja, nie wyciśnie łez nikomu. I pewny jestem, że będą jeszcze mówić o Tu-