Strona:PL Dumas - Czarny tulipan (1928).pdf/55

 — To dobrze, dobrze — mój Kraeke — mówi Korneljusz wyciągając rękę pod stołem dla pochwycenia cebulki.
 Poczem przypatrując się jej mówi:
 — Otóż jedna nieuszkodzona. Ten czart Kraeke! wchodzić tak niespodzianie do mojej szuszarni, lecz gdzież druga?
 I trzymając w ręku znalezioną, van Baerle zaczołgał się klęczący do kominka, gdzie końcem palcy zaczął macać popiół, który na szczęście był zimny.
 Po chwili zawoła:
 — Otóż i druga nieuszkodzona! Jednocześnie, gdy Korneljusz klęcząc jeszcze przypatrywał się cebulce, drzwi suszarni otworzyły się tak gwałtownie, że Korneljusz uczuł w policzkach i uszach płomień złego daradcy zwanego gniewem.
 — Cóż to znowu? — zapytuje — czy poszaleli?
 — Panie, panie! — zawołał służący wpadając do suszarni blady i bardziej wzruszony od Kraekego.
 — I cóż? — zapytuje Korneljusz przewidując nieszczęście, z powodu podwójnego pogwałcenia zaprowadzonego porządku.
 — Ah panie! uciekaj coprędzej.
 — Ja ma uciekać, z powodu?
 — Dom jest otoczony przez straż miejską.
 — Czegóż chcą?
 — Szukają pana.
 — Poco?
 — Ażeby go uwięzić.
 — Mnie?
 — Tak: z nimi przybył także urzędnik.
 — Co to ma znaczyć? — mówi van Baerle ściskając w ręku nasienniki.
 — Już nadchodzą...
 — Oh moje dziecię! — woła mamka wpadając. Zabierz złoto, kosztowności i uciekaj.
 — Lecz którędy mam uciekać?
 — Wyskocz oknem.
 — Jest tak wysoko... dwadzieścia pięć stóp.
 — Spadniesz na pulchną ziemię na sześć stóp.
 Kornelljusz wziąwszy ze stołu trzeci nasiennik, zbliżył się do okna, otworzył je, lecz na widok zniszczenia jakie