Strona:PL Dumas - Czarny tulipan (1928).pdf/57

 Urzędnik spojrzał na papier, który trzymał w ręku.
 — Tak, to prawda: poczem mówi — i jak, czy zechcesz oddać mi te papiery?
 — Nie mogę panie van Speninen. Te papiery nie są moje; oddano mi je jako depozyt, a ten jest świętym.
 — Doktorze Korneljuszu — w imieniu Najjaśniejszych, Stanów, rozkazuję ci otworzyć szufladę, w której zachowane są papiery.
 I palcem wskazał ma trzecią szufladę kantorka stojącego obok kominka.
 Rzeczywiście w tej szufladzie były te papiery.
 — A więc się wzbraniasz? — mówi sędzia, widząc, że Korneljusz stoi niewzruszenie — muszę widzę sam otworzyć.
 I wyciągając szufladę w całej długości ujrzał naprzód z dwadzieścia cebul ułożonych starannie z etykietą, dalej za niemi plik papierów, które tam spoczywały w tym stanie w jakim złożył je nieszczęśliwy Korneljusz de Witt.
 Urzędnik odpieczętował je, zdarł kopertę, pochłaniając chciwym wzrokiem pierwszą stronicę przez jakiś czas, następnie zawołał:
 — Byliśmy więc dobrze poinformowani.
 — Jakto? — zapytuje Korneljusz.
 — Nie udawaj nąpróżno p. van Baerle i chodź z nami.
 — Ja mam iść z wami?
 — Tak, gdyż w imieniu Stanów aresztuję ciebie.
 — Mnie aresztować! — zawołał Korneljusz; lecz jakaż moja wina?
 — To do mnie nie należy; usprawiedliwisz się przed twymi sędziami.
 — Gdzie?
 — W Hadze.
 Korneljusz zdumiony, pocałował swoją mamkę, która straciła przytomność, pożegnał łkających służących i udał się za urzędnikiem, który odesłał go pojazdem do Hagi, jako więźnia stanu.