Strona:PL Dumas - Czarny tulipan (1928).pdf/60

 — Dziś nie wstanę z łóżka.
 Około dziewiątej, usłyszał wielki hałas na ulicy i zatrwożył się; w tej chwili był bledszym niż prawdziwy chory, bardziej drżący, niż cierpiący prawdziwą febrę.
 Służący jego znów przyszedł. Bokstel ukrył się pod kołdrę.
 — Ah panie — zawołał nie wiedząc, że oznajmując o nieszczęściu van Baerla, przynosi pożądaną nowinę swemu panu — nie wiesz pan, co się dzieje?
 — O czem mam wiedzieć? — zapytuje ledwo zrozumiałym głosem.
 — W tej chwili przyszli aersztować sąsiada pańskiego van Baerla, obwinionego o zdradę stanu!
 — Czy to być może!
 — Tak mówią, a przytem widziałem wchodzącego tam sędziego van Spennen i żołnierzy.
 — Jeżeliś widział to co innego.
 — Pójdę się jeszcze przekonać, bądź pan spokojny dowiesz się o wszystkiem.
 Bokstel dał znak zezwalający.
 W kwadrans potem służący powrócił.
 — Oh panie, wszystko prawda co mówiłem.
 — Pan van Baerle jest aresztowany i odesłano go do Hagi.
 — Do Hagi?
 — Tak, i jeżeli to prawda co słyszałem, to tam nie długo pobędzie.
 — Cóżeś słyszał?
 — Mówią, lecz to jeszcze nie jest pewnem, że lud w dniu dzisiejszym postanowił zamordować obu braci Wittów.
 — Oh! to tylko? wyjąkał Bokstel zamykając oczy dla zakrycia obrazu, który zapewne w tej chwili przedstawiał mu się.
 — Do djabła! — mówi do siebie wychodząc służący — mój pan musi być bardzo słaby, że nie wyskoczył z łóżka na podobną wiadomość.
 W istocie Isaak był bardzo słaby, jak człowiek, który zamordował bliźniego.
 Izaak zamordował tego człowieka w podwójnym celu; pierwszy został już osiągnięty, drugi pozostawał do wykonania.