Strona:PL Dumas - Czarny tulipan (1928).pdf/70

 — Rozumiem — lecz...
 — Lecz?
 — Nie chcę! Byłabyś obwinioną.
 — Cóż z tego? — mówi Róża rumieniąc się.
 — Dziękuję ci moje dziecię; — lecz pozostanę.
 — Zostaniesz? mój Boże! mój Boże! Czyś mnie nie zrozumiał, że będziesz skazany na śmierć, zginiesz z ręki kata, albo być może zamordują ciebie... pokroją twoje ciało w kawałki, podobnie jak Jana i Korneljusza. Na miłość Boską nie troszcz się o mnie i uciekaj coprędzej z tej izby, w której Witt...
 — Hę... — zawołał dozorca ocknąwszy się... — kto mówi o tych łotrach, zbrodniarzach Wittach?
 — Nie unoś się mój poczciwy człowieku — mówi Korneljusz ze słodkim uśmiechem — nie masz nic szkodliwszego w twoim położeniu jak rozjątrzać krew.
 Poczem cicho mówi do Róży:
 — Moje dziecię, jestem niewinny, będę oczekiwał na moich sędziów.
 — Cicho! — mówi Róża.
 — Z powodu?
 — Nie trzeba, żeby ojciec wiedział, żeśmy z sobą rozmawiali.
 — Dlaczego?
 — Dlaczego? bo nie dozwoliłby mi przyjść tutaj więcej.
 Korneljusz przyjął to wyznanie z uśmiechem; zdawało mu się, że promień szczęścia zabłysnął dla niego.
 — Cóż tam z sobą szepczecie — mówi Gryfus powstawszy, przytrzymując zdrową ręką złamaną.
 — Nic — odpowiada Róża — ten pan udzielał mi rad, jak się ma ojciec zachować podczas leczenia.
 — Jak się mam zachować? ale ty moja piękna, czy wiesz jak się masz zachować?
 — Ja?
 — Tak, masz wiedzieć raz na zawsze, że nie powinnaś wchodzić do więźni, albo jeżeli przypadkiem wejdziesz, to należy bawić jak najkrócej; a teraz ruszaj naprzód.
 Róża i Korneljusz spojrzeli na siebie.
 Spojrzenie Róży wyrażało:
 — Widzisz więc.
 Wzrok Korneljusza zdawał się przemawiać:
 — Niech się dzieje wola Boska.