Strona:PL Dumas - Czarny tulipan (1928).pdf/94

 — Bo widzisz pan, gdybyś pozostawił twoją głowę ma rusztowaniu...
 — To bym nie żył.
 — Tak, przestałbyś cierpieć, bo nie ukrywam tego przed tobą, że będę ci dokuczał.
 — Dziękuję za tę uprzejmą obietnicę.
 I gdy więzień uśmiechał się do starego dozorcy, Róża stojąca za drzwiami przez otwór uśmiechała się do więźnia z anielską pociechą.
 Gryfus zbliżył się do okna.
 Jeszcze było dość widno i można było objąć wzrokiem rozległy widnokrąg gubiący się w szarawej mgle.
 — Jaki stąd widok? — zapytuje dozorca.
 — Bardzo piękny — odpowiada Korneljusz, patrząc na Różę.
 — Tak, tak... zbyt wiele światła.
 W tej chwili oba gołębie przestraszone widokiem, albo raczej głosem nieznajomego wyleciały z gniazda i znikły spłoszone w gęstwinie mgły.
 — Oh! oh! a to co znowu?
 — To są moje gołębie.
 — Moje gołębie! zawołał Gryfus. — Alboż to może mieć więzień co swojego?
 — A więc, są to gołębie zesłane mi od Boga.
 — Otóż już ciebie złapałem mój panie... chowa sobie gołąbki... lecz z tego nic nie będzie, jutro będą się piekły na rożnie.
 — Potrzeba wprzód, ażebyś je złapał. Jeżeli twierdzisz, że nie należą do mnie, tem mniej mogą być twojemi; przytem upewniam ciebie, że nie są mojemi.
 — Co się odwlecze — nie uciecze — mruknął dozorca — i jutro najdalej ukręcę im szyje.
 I to mówiąc Gryfus wychylił się przez okno dla zobaczenia gniazda, Korneljusz pobiegł tymczasem do drzwi uścisnąć rączkę Róży, która powiedziała mu:
 — Dziś o dziewiątej.
 Gryfus zajęty żądzą pochwycenia gołębi, nic nie dostrzegł ani dosłyszał, zamknąwszy okno wziął córkę za rękę i wyszedł, zamknął drzwi na klucz i zaryglował, poczem udał się do innych więźniów z podobnemi obietnicami.
 Korneljusz przysłuchiwał się pode drzwiami oddalającym się krokom dozorcy, pobiegł do okna i zniszczył