Strona:PL Dumas - Czarny tulipan (1928).pdf/96

 — Jakto droga Różo, więc myślałaś o mnie przed odebraniem listu... i pragnęłaś być przy mnie?
 — Czy myślałam!... odpowiada Róża głosem miłości zwyciężającym wstydliwość dziewiczą — o tem tylko myślałam.
 I w tej chwili Róża była tak piękna, że Korneljusz powtórnie dotknął czołem i ustami kratę drzwiczek, zapewnie dla podziękowania dziewicy.
 Róża znów się cofnęła.
 — W istocie, mówi z zalotnością właściwą każdej młodej dziewczynie — bardzo często żałowałam, iż nie umiem czytać, lecz nigdy nie uczułam tego dotkliwiej, jak gdy mi twoja mamka twój list przyniosła; trzymałam w ręku pismo mówiące do innych, gdy dla mnie biednej, głupiej było niemem.
 — Dlaczego żałowałaś, że nie umiesz czytać?
 — Dlatego, że mogłabym czytać listy — odpowiada z uśmiechem.
 — Odbierałaś listy, Różo?
 — Kopami.
 — Któż pisywał do ciebie?
 — Kto! otóż naprzód studenci, potem oficerowie, kupcy, którzy mnie widywali w oknie mego mieszkania.
 — I co robiłaś z tymi listami?
 — Dawniej, dawałam je do przeczytania moim przyjaciółkom i to mnie bardzo zajmowało; lecz od niejakiego czasu uważam to głupstwem marnować czas na słuchanie.
 — Od niejakiego czasu — powtórzył Korneljusz spoglądając na Różę z radością i uwielbieniem.
 Róża spuściła oczy, zarumieniwszy się.
 I tym razem nie widziała zbliżających się ust Korneljusza do kratki drzwiczek, i gdyby nie ta przeszkoda, byłby może złożył namiętny pocałunek na świeżych jagodach dziewicy.
 Płomień tego pocałunku musiał jednakże być gwałtowny, gdyż Róża zbladła bardziej może, jak w dniu, w którym prowadzono Korneljusza na śmierć. Poczem westchnęła żałośnie, zmrużyła swe piękne oczy i uciekła z bijącem sercem, uciekła tak pospiesznie, że zapomniała oddać Korneljuszowi nasienniki wielkiego czarnego tulipanu.