Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/117

bardzo źle żywiony przez pana de Mazariniego. Spróbuj tych kotletów, to z moich baranów.
 — Wyborne i kruche posiadasz barany, można ci pozazdrościć.
 — Pasą się na moich łąkach, które są znakomite.
 — Proszę cię, daj mi jeszcze.
 — O nie, weź lepiej zająca; zabiłem go wczoraj w moim parku.
 — Do licha! cóż za smak przewyborny — rzekł d‘Artagnan — chyba samą macierzanką żywisz swoje zające?
 — A co myślisz o mojem winie?... — rzekł Porthos.
 — Przyjemne w smaku, nieprawdaż?
 — Wyśmienite.
 — A to przecież tutejsze.
 — Naprawdę?
 — Tak; mam winnicę na południowym stoku mojej góry; dostarcza mi dwadzieścia okseftów.
 — Ależ to ogromna winnica!
 Porthos westchnął po raz piąty. D‘Artagnan rachował jego westchnienia. Nareszcie, chcąc zbadać przyczynę, odezwał się:
 — Mógłbym sądzić, kochany przyjacielu, że masz jakąś troskę tajemną. Czyś nie chory czasem?... Czyżby to zdrowie pozorne...
 — W jaknajlepszym stanie, mój drogi, lepsze, niż kiedykolwiek; jestem w stanie wołu zabić uderzeniem pięści.
 — Więc może kłopoty rodzinne...
 — Rodzinne?... — rzekł Porthos — chwała Bogu, sam jeden jestem na świecie.
 — Dlaczegóż zatem wzdychasz?
 — Drogi przyjacielu — rzekł Porthos — będę z tobą szczery; oto nie jestem szczęśliwy.
 — Nie jesteś szczęśliwy, Porthosie? Ty, który posiadasz zamki, łąki, góry i lasy; który posiadasz czterdzieści tysięcy liwrów dochodu rocznego, — z tem wszystkiem nie jesteś szczęśliwy!
 — Mój drogi, to prawda, mam to wszystko, lecz stoję sam pośród tego.
 — A! rozumiem; otaczają cię sąsiedzi niegodni ciebie, na których patrzysz ze wstrętem?
 Porthos pobladł zlekka i połknął ogromną szklanicę swego własnego wina.