Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/127

dla tytułu barona, którego od lat piętnastu pragnął dosięgnąć, gotów był wszystko poświęcić; lecz Mouisquetom, niczego więcej nie pragnął, tylko Moustonem się przezwać, nie byłoż to więc okrucieństwem wyrywać go z rozkosznego życia, z tego śpichlerza wszelkiej obfitości?... Myśli te trapiły go nieco, gdy zjawił się przed mim Porthos.
 — Do stołu!... — zawołał.
 — Do stołu?.... — zapytał d‘Artagnan — a któraż godzina?...
 — E! mój drogi, już jest po pierwszej.
 — Dom twój to istny raj, Porthosie; zapomina się tu o czasie. Służę ci, chociaż głodny nie jestem.
 — Chodź; jeżeli nie jeść, to pić zawsze można; to zasada biednego Athosa, którego osamotnienie pojmuję, odkąd sam nudzę się tak okrutnie.
 Gdy już podano deser, na znak d‘Artagnana Porthos odprawił służbę i dwaj przyjaciele pozostali sami.
 — Porthosie, — odezwał się d‘Artagnan — kto ci będzie towarzyszył w twoich wyprawach.
 — A któżby, jak nie Mouston — odparł najspokojniej Porthos.
 To było dla d‘Artagnana prawdziwym ciosem; stanął mu przed oczami pełen dobroduszności uśmiech intendenta, zamieniający się w skrzywienie bolesne.
 — A jednak — odparł d‘Artagnan — Mouston nie pierwszej już młodości, mój drogi; co więcej, utył niezmiernie i może odwykł już od czynnej służby.
 — Wiem o tem. Lecz przywykłem do niego; a zresztą zanadto mnie kocha, aby chciał rozstać się ze mną.
 — O! ślepa miłości własna!... — pomyślał d‘Artagnan.
 W tej chwili wszedł intendent — dla naradzenia się z panem co do potraw na dzień następny, a także w sprawie zamierzonego polowania.
 — Powiedz mi, Moustonie, — odezwał się Porthos — czy broń moja w dobrym jest stanie?
 — Broń jaśnie pana — zapytał Mouston — jaka broń?
 — Cóż u licha! rynsztunek mój!
 — Jaki rynsztunek?
 — Wojenny.