Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/150

dził rękawem brzegi kapelusza i zeszedł na dół. Gdy schodził z ganku, ujrzał Athosa, pochylonego i w pocie czoła szukającego czegoś w piasku.
 — Dzień dobry, kochany gospodarzu, — rzekł d‘Artagnan.
 — Dzień dobry, przyjacielu, czy dobrą noc miałeś?
 — Doskonałą, Athosie, doskonałą, jak łóżko twoje, jak kolacja przed pójściem spać, jak twoje przyjęcie i gościnność. Czego tak szukasz zawzięcie? Czyś nie stał się przypadkiem amatorem tulipanów?
 — Gdyby i tak było, nie powinieneś szydzić ze mnie. Na wsi gusty się zmieniają, uczymy się kochać bezwiednie te piękne rzeczy, jakim Bóg każe wyrastać z głębi ziemi, a jakiemi w mieście pogardzamy. Przyglądałem się irysom, które posadziłem obok basenu i które stratowano dziś rano. Ogrodnicy nasi są bardzo niedbali. Pojąc konie, pozwolili im deptać po grzędach.
 D‘Artagnan rozśmiał się głośno.
 — O! — zawołał — jesteś więc tego przekonania?
 Poprowadził przyjaciela wzdłuż alei, gdzie znać było podobne ślady, jak te, które przygniotły irysy.
 — Masz tu ich więcej, zdaje mi się, patrz no, Athosie — rzekł obojętnie.
 — A! tak, to ślady zupełnie świeże!
 — Świeże, — powtórzył d‘Artagnan.
 — Któż tędy jechał rano? — mówił Athos niespokojnie. — Czy koń się wyrwał ze stajni?
 — To nieprawdopodobne — odparł d‘Artagnan — ślady są równe i bardzo wyraźne.
 — Gdzie jest Raul? — zawołał Athos — dlaczego nie widać go dotąd?
 — Sza! — rzekł d‘Artagnan, kładąc palec na ustach.
 — Co to znaczy? — zapytał Athos.
 D‘Artagnan opowiedział, co widział, śledząc wrażenie na twarzy gospodarza.
 — A! odgaduję teraz wszystko, — rzekł Athos, wzruszając ramionami — biedny chłopiec, pojechał do Blois.
 — Pocóż tam pojechał?
 — Dowiedzieć się o zdrowie małej La Valliere. Wiesz, tego dziewczątka, co nogę zwichnęło.
 — Tak sądzisz?... — rzekł d‘Artagnan niedowierzająco.
 — Nie tylko sądzę, ale pewny jestem, — odrzekł