Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/16

z uśmiechem — że z muszkieterów lepsi żołnierze, niż z gwardji?
 — Nikt nie jest wolny od miłości dla własnego munduru, Wasza ekscelencjo.
 — Ze mną jednak inaczej — podchwycił Mazarini z uśmiechem — bo widzisz pan, żem zrzucił swój mundur, ażeby wasz przywdziać.
 — E! Wasza ekscelencjo — rzekł d‘Artagnan — to tylko przez skromność. Ja, gdybym miał mundur Waszej ekscelencji, to byłbym mu rad.
 — Tak, ale na wyjście dziś wieczorem nie jest on dla mnie zbyt bezpieczny. — Bernouinie, mój kapelusz.
 Lokaj wszedł, przynosząc kapelusz mundurowy o szerokich skrzydłach. Kardynał włożył go na głowę junacko i, zwróciwszy się do d‘Artagnana, spytał:
 — Pan masz w stajni konie osiodłane, nieprawdaż?
 — Mam, Wasza ekscelencjo.
 — To chodźmy.
 — Ilu Wasza ekscelencja chce ludzi?
 — Powiedziałeś pan, że w czterech obowiązujesz się rozpędzić setkę motłochu, a, ponieważ moglibyśmy napotkać dwie steki, weź pan ośmiu.
 — Kiedy Wasza ekscelencja jedzie?...
 — Ja idę za panem — podchwycił kardynał — nie, tędy, poświeć nam, Bernouinie.
 Lokaj wziął świecę, kardynał wyjął muły kluczyk z biurka i, otworzywszy drzwi na potajemne schody, znalazł się po chwili na dziedzińcu pałacu Królewskiego.