Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/163

ten wypadek znalazł czterdzieści sposobów wymknięcia się z pod klucza.
 — Monsiniorze — odrzekł La Ramée — gdyby z tych czterdziestu sposobów jeden tylko był dobry, dawno już byłby na swobodzie.
 — No, no, nie taki on głupi, jak sądziłem — mruknął Mazarini.
 — Wasza Eminencja zapomina zresztą, że gubernatorem Vincennes jest pan de Chavigny — ciągnął dalej La Ramée — a on nie należy do przyjaciół pana de Beaufort.
 — Tak, ale pan de Chavigny często wyjeżdża.
 — Jak wyjeżdża, to ja jestem.
 — A jak ty się sam wydalasz?
 — O!... to mam w mojem zastępstwie takiego zucha, który dąży do stopnia oficera służbowego Jego Królewskiej Mości i ręczę za niego, że strzeże należycie. Trzy tygodnie temu wziąłem go do służby, a jedyny zarzut, jaki mógłbym mu uczynić, jest ten chyba, że za srogi dla więźnia.
 — Któż jest tym cerberem?... — zapytał kardynał.
 — Niejaki pan Grimaud, monsiniorze.
 — Czemże on był, nim dostał się do Vincennes, do ciebie?
 — Mieszkał na prowincji, jak opowiadał ten, co mi go polecił; przeskrobał on tam w czemś z powodu swojego zuchwalstwa i uporu i radby ujść kary pod osłoną munduru królewskiego.
 — A kto to taki polecił ci tego człowieka?
 — Intendent księcia de Grammont.
 — Można mu więc, twojem zdaniem, zaufać?...
 — Tak, jak mnie samemu, monsiniorze.
 — Czy nie jest gadułą?...
 — Panie Jezu!... Monsiniorze, myślałem zrazu, że jest niemową, pytał i odpowiadał tylko na migi; pan jego dawny tak go wytresował widocznie.
 — Skoro tak, powiedz mu, kochany panie La Ramée — ciągnął dalej kardynał — że, jeśli będzie nam wierny i czujny, zamkniemy oczy na jego wybryki prowincjonalne, damy mundur, w którym szanować go będą musieli, a w kieszeniach tego uniformu znajdzie kilka pistolów na wypicie za zdrowie królewskie.