Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/190

 — Zdaje mi się, kochany La Ramée, że pojutrze jest święto jakieś?
 — Tak, książę, Zielone Świątki.
 — Czy zechciałbyś mi udzielić pojutrze pierwszej lekcji?
 — Czegóż to?
 — Obżarstwa.
 — Najchętniej, mości książę.
 — Lecz będziemy we dwóch jedynie, nie lubię świadków. Odeślemy straż całą na obiad do kuchni pana de Chavigny, a tutaj sprawimy sobie ucztę, którą sam zadysponujesz.
 — Hm! hm!... — mruknął la Ramée.
 Trudno się było oprzeć podobnej propozycji, a choć kardynał różnie myślał o swoim podwładnym, stary to był wróbel, nie dał się łapać na plewę i znał wybiegi i zasadzki więźniów...
 Powiadano, że pan de Beaufort obmyślił czterdzieści sposobów ucieczki z więzienia... Kto wie, może i tu była zasadzka?
 Rozmyślał przez chwilę i przyszedł do wniosku, że może śmiało obstalować jedzenie i wino, przecież ani proch ani trucizna nie wejdzie do więzienia razem z kolacją. Może książę ma zamiar upoić go? — śmiech go porwał na samą myśl, tak pewien był swej głowy... w dodatku on to wszystko urządzi i zabezpieczy się doskonale...
 Książę śledził niespokojnie myśli towarzysza, malujące się wyraźnie na jego fizjognomji; nakoniec twarz godnego policjanta rozpogodziła się zupełnie.
 — No cóż, zgadzasz się?... — zapytał książę.
 — Tak, Wasza wysokość, lecz pod warunkiem...
 — Pod jakim?
 — Grimaud będzie nam usługiwał.
 Tego właśnie pragnął książę. Jednak znalazł tyle mocy nad sobą, że skrzywił się okrutnie.
 — Niech djabli porwą twego Grimauda, popsuje mi całą uciechę.
 — Rozkażę mu stać poza Waszą ksążęcą mością, a ponieważ milczący jest, jak ryba, ani go książę będzie widział, ani słyszał... może księciu zdawać się, że go niema wcale, że o sto mil się znajduje.