Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/194

 — Sza!... — rzekł La Ramée, kładąc palec na ustach, i pod rozmaitemi pozorami wyprawił strażników z pokoju.
 — Cóż tam słychać?... — zapytał książę, gdy sami pozostali.
 — Kolacja już zadysponowana.
 — Dobrze — rzekł książę — z czegóż się składać będzie?... opowiedz mi, mój intendencie.
 — Wasza książęca mość obiecał mi zaufać.
 — A pasztet będzie?...
 — A jakże, wielki, jak wieża.
 — Zrobiony przez następcę ojca Marteau?...
 — Tak zarządziłem.
 — Powiedziałeś, że to dla mnie?...
 — Powiedziałem.
 — Cóż on na to?...
 — Że zrobi jak tylko potrafi najlepiej, aby zadowolić Waszą książęcą mość.
 — Dobrze, dobrze! — rzekł książę, zacierając ręce.
 — Do licha! mości książę — rzekł La Ramée — stałeś się tak prędko smakoszem; od pięciu lat nie widziałem księcia tak wesołego, jak w tej chwili.
 Książę poznał, iż nie umiał panować nad sobą, lecz Grimaud, jak gdyby słuchał pode drzwiami, wszedł właśnie do pokoju i skinął na La Ramée, że ma mu coś ważnego oznajmić. La Ramée odwrócił się, a Grimaud jął mu coś szeptać do ucha. Książę tymczasem przyszedł do siebie i rzekł:
 — Zabroniłem raz na zawsze temu człowiekowi przychodzić bez mego pozwolenia.
 — Przebacz mu, książę — rzekł la Ramée — to ja go wołałem.
 — Pocoś go wołał, kiedy wiesz, że mi przykrość sprawia?...
 — Przypominasz sobie książę — odparł La Ramée — że on będzie nam usługiwał przy tej sławnej kolacji... Czy książę i o kolacji zapomniał?...
 — Nie, lecz zapomniałem na śmierć o Grimaudzie.
 — Przecie książę wie, że nie może być uczty bez niego.
 — Róbże zatem, jak ci się podoba.
 — Zbliż się, chłopcze kochany — mówił La Ramée — i słuchaj, co powiem.