Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/196

 — Jaką piłkę?...
 — Tę, co zawierała list?
 — Nie... myślałem, że się przyda. Oto jest...
 Książę wyjął piłkę z pod poduszki i podał Grimaudowi, który, jak tylko potrafił, najmilej się uśmiechnął.
 — Co z nią uczynisz?... — zapytał książę.
 — Wpakuję w nią papier, a książę dziś przy grze, przerzuci ją do rowu.
 — A jak przepadnie?...
 — Nie bój się, książę, znajdzie się ktoś, co ją podniesie.
 — Ogrodnik?...
 Grimaud kiwnął, że tak.
 — Ten sam, co wczoraj?...
 Ten sam znak Grimauda.
 — Hrabia de Rochefort zatem?...
 Grimaud po raz trzeci znak powtórzył.
 — Mój drogi — rzekł książę — powiedz mi choć słów parę co do tego, w jaki sposób stąd się wymkniemy?...
 — Nie wolno mi — rzekł Grimaud — aż w chwili wykonania planu.
 — Kto oczekiwać będzie poza fosą więzienną?...
 — Nic nie wiem, mości książę.
 — Powiedz mi przynajmniej, co będzie wewnątrz pasztetu, jeżeli nie chcesz, abym zwarjował...
 — W pasztecie będą dwa sztylety, sznur mocny i knebel.
 — Dziękuję i rozumiem.
 — Widzi książę że o wszystkiem pomyślano.
 — Weźmiemy dla siebie sztylety i linę — rzekł książę.
 — A knebel wpakujemy w gębę La Ramée‘mu — dodał Grimaud.
 — Kochany Grimaud — rzekł książę — prawda, żeś małomówny, lecz, jak się odezwiesz, słowa twoje mają wartość szczerego złota.