Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/20

 — O!... mój kapitanie — odrzekł oficer — tutaj wszystko dobrze, tylko tam dzieje się coś... w tym pałacu.
 I ręką wskazał wspaniały pałac, stojący na miejscu, gdzie potem był teatr Wodewil.
 — W tym pałacu? — podchwycił Guitaut — ależ to pałac Rambouillet.
 — Nie wiem, czy to pałac Rambouillet — podchwycił oficer — ale wiem, że widziałem tam wchodzących ludzi z bardzo podejrzanemi minami.
 — Ba!... — odparł Guitaut, wybuchając śmiechem — to są tylko poeci!
 — E!... Guitaut — rzekł Mazarini — mógłbyś też z większem uszanowaniem wyrażać się o tych panach; nie wiesz, że i ja byłem także poetą zamłodu i pisywałem wiersze w rodzaju pana de Benserade.
 — Wasza Ekscelencja?...
 — Tak, ja. Chcesz, ażebym ci je powiedział?
 — Dla mnie to wszystko jedno, bo nie rozumiem po włosku.
 — Tak, ale rozumiesz po francusku, nieprawdaż, mój poczciwy i dzielny Guitaut — podchwycił Mazarini, po przyjacielsku kładąc mu rękę na ramieniu — i jeżeli w tym języku dany ci będzie przeze mnie rozkaz, wykonasz go, nieprawdaż?
 — Bezwątpienia, Wasza Ekscelencjo, jak to uczyniłem nieraz, byleby rozkaz ten pochodził od królowej.
 — A! tak — wyrzekł Mazarini, przygryzając sobie usta — wiem, że jesteś jej zupełnie oddany.
 — Jestem kapitanem jej gwardji przeszło od lat dwudziestu.
 — W drogę, panie d‘Artagnan — podchwycił kardynał — tutaj wszystko dobrze.
 D‘Artagnan znów pojechał na czele oddziału, nie powiedziawszy ani słowa, z tem biernem posłuszeństwem, jakie cechuje starego żołnierza.
 Skierował się ku wzgórzu św. Rocha, gdzie stał trzeci posterunek, przejrzawszy po drodze ulice Richelieu‘go i Villers, bardzo ustronne, bo graniczące prawie z wałami miejskiemi, i bardzo mało zaludnione.
 — Kto dowodzi tym posterunkiem? — zapytał kardynał.
 — Villequier — odpowiedział Guitaut.