Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/212

 tłocząc go, gniotąc, rzucając nim na wszystkie strony; jedynem schroniskiem dla Scarrona stała się rzeka, w której nurty się rzucił.
 Pływał, jak ryba, lecz woda była lodowata, Scarron był potem oblany, zimno go przejęło, dostawszy się więc na brzeg przeciwny, został tknięty paraliżem. Następnie zamieszkał w Paryżu, gdzie rozgłos jego był ustalony.
 Kazał zbudować sobie krzesło własnego pomysłu i, gdy razu jednego złożył w niem wizytę królowej Annie Austrjackiej, ta, zachwycona jego rozumem, zapytała, czy nie żąda jakiego tytułu.
 — Tak, Wasza Królewska Mość, jeden jest tylko, którego najwięcej pragnę.
 — Jakiż to?... — zapytała królowa.
 — Chorego Waszej Królewskiej Mości.
 Został więc mianowany chorym królowej, z pensją piętnastu tysięcy liwrów. Od tej chwili, wolny od obaw na przyszłość, wiódł Scarron wesołe życie, trawiąc kapitał i dochody.
 Razu pewnego wysłaniec kardynała dał mu do zrozumienia, iż źle robi, przyjmując pana kaodjutora.
 — A to dlaczego?... — zapytał Scarron — czyż nie jest on człowiekiem dobrze urodzonym?
 — No tak, do licha!
 — Przyjemnym?...
 — Niezaprzeczenie.
 — Rozumnym?...
 — Na nieszczęście, aż zanadto.
 — Dlaczegóż więc chcecie, abym przesłał się z nim widywać?...\
 — Bo jest źle myślącym.
 — Doprawdy?... — o kim źle myśli?...
 — O kardynale.
 — Co takiego?... — zawołał Scarron — wszak widuję się ciągle z panem Despréaux, który o mnie źle myśli, jakże więc chcecie, abym zerwał z panem koadjutorem, dlatego że tam o kimś myśli nietęgo?... niepodobna!
 Na tem stanęło, a Scarron — przez zmysł przekory — jeszcze częściej widywał się z panem Gondy.
 Rankiem, w dniu, o którym mówić zamierzamy, a który był ostatnim w kwartale, Scarron, według zwyczaju, posłał lokaja z kwitem do kasy, po wypłatę pensji, lecz od-