Strona:PL Dumas - Dwadzieścia lat później.djvu/241

pobudziło do śmiechu w każdej innej chwili — nie będziesz miał serca mnie zabić!...
 — Nie, jeżeli się nie będziesz sprzeciwiał mej ucieczce.
 — Ależ, Wasza książęca mość, jeżeli was wypuszczę, jestem człowiekiem zrujnowanym.
 — Zwrócę ci tyle, ile wynosi twoja pensja...
 — I pan jesteś naprawdę zdecydowany opuścić więzienie?...
 — Do licha!...
 — I nic, cobym panu mógł powiedzieć, nie zmieniłoby pańskiego postanowienia.
 — Dziś wieczorem chcę być wolny.
 — A jeżeli będę się bronił, jeżeli będę wołał, krzyczał?...
 — Zabiję cię, słowo honoru.
 W tejże chwili zegar zaczął wydzwaniać godzinę.
 — Siódma — wyrzekł Grimaud, który dotąd nie powiedział ani jednego słowa.
 — Siódma!... — rzekł książę — widzisz, że się spóźniam.
 Ramée uczynił ruch, jakby dla zaspokojenia sumienia.
 Książę zmarszczył brwi i strażnik poczuł ostrze sztyletu, które, przedziurawiwszy ubranie, gotowe było i pierś mu przeszyć.
 — Dobrze, Wasza książęca mość — rzekł — tego dość... już się nie poruszę. Ale jeszcze proszę o ostatnią łaskę.
 — Jaką?... mów... śpiesz się.
 — Niech mnie Wasza książęca mość dobrze zwiąże.
 — Dlaczego cię związać?
 — Ażeby nie myślano, że byłem pańskim wspólnikiem...
 Książę zdjął pas i dał go Grimaudowi, który tak związał ręce La Raméemu, że go zadowolił.
 — Nogi — wyrzekł Grimaud.
 La Ramée podał nogi.
 Grimaud wziął serwetę, rozdarł ją na kawałki i skrępował nogi La Raimée‘mu.
 — Teraz szpada moja — rzekł La Ramée — obwiążcie, panowie, rękojeść mojej szpady.
 Książę zerwał wstążkę ze swego ubioru i spełnił życzenie strażnika.
 — Teraz — wyrzekł biedny La Ramée — proszę o kne-